Pojęcie kolagenoz wprowadzone zostało w 1941 r. przez Klemperera dla określenia grupy chorób o dużej różnorodności obrazów klinicznych, których wspólną cechą w obrazie histopatologicznym jest martwica włóknikowa tkanki łącznej. Do klasycznych kolagenoz należą: toczeń rumieniowaty trzewny, zapalenie guzkowe tętnic, zapalenie skórnomięśniowe i twardzina układowa. Często zalicza się do nich także: chorobę reumatyczną, reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjógrena, zespół Wegenera, chorobę Takayashu. Etiologia kolagenoz jest nie znana. Dużą rolę przypisuje się mechanizmowi immunologicznemu, na co wskazuje łatwość tworzenia przez chorych przeciwciał, zwłaszcza przeciwko własnym tkankom. Mechanizm autoimmunizacyjny może być uruchomiony przez liczne leki, wirusy oraz bakterie...

Obniżenie zawartości glukozy we krwi poniżej 2,8 mmol/1 (50 mg%), a więc hipoglikemia, wywołuje zmniejszenie jej dostawy do komórek układu nerwowego, a więc neuroglikopenię. Niedobór glukozy w neurocytach powoduje zaburzenia czynności układu nerwowego. Są to: objawy neurowegetatywne – głód, poty, drżenie mięśniowe, bladość itd.: neurologiczne – osłabienie odruchów, drgawki, zaburzenia czucia, przemijające niedowłady itd.: psychiatryczne – podniecenie lub depresja, halucynacje, objawy podobne do schizofrenii. Neuroglikopenia jest bardzo silnym bodźcem, uruchamiającym metaboliczne odczyny mające na celu normalizację glikemii...